Καλημέρα με μια Πρόταση

Γράφει ο Νίκος Σιούτας Dr. Ψυχολογίας – Ειδικός Παιδαγωγός

Το παιδί μου ασχολείται συνεχώς με το κινητό του, ξεχνά τις υποχρεώσεις του στο σχολείο , δεν έχει συναίσθηση του χρόνου, δε θέλει να συναντά τους φίλους του, αντιδρά νευρικά, όταν κάποιος το διακόπτει, λέει συχνά «καλά, θα παίξω μόνο ένα λεπτό ακόμη»... το χρησιμοποιεί την ώρα που τρώμε ή την ώρα που διαβάζει και τελευταία έχει εξάρσεις θυμού.

Δάσκαλε, θα πρέπει να ανησυχώ, τι μπορώ να κάνω;

Κατ’ αρχήν ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και σίγουρα η ανησυχία σας μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας ουσιαστικής αντιμετώπισης , εφόσον αυτή υπερβεί το γονεϊκό αυταρχισμό του τύπου: «από αύριο δε θα έχεις κινητό…» ή και το δασκαλοκεντρισμό λεκτικών παρεμβάσεων.

Υιοθετώ τη θεωρία της μίμησης των προτύπων του Albert Bandura και θαρρώ ότι η όποια παρέμβαση θα πρέπει να βρει πρακτικές που θα διατρέχουν όλο τον οικογενειακό ιστό.

Σε επίπεδο πρακτικότητας οικογενειακής παρέμβασης:

Από μικρή ηλικία γινόμαστε θετικά γονεϊκά πρότυπα.

• Δίνουμε ώθηση σε κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες και εφαρμόζουμε εναλλακτικές πρακτικές όπως: εκδρομές, αθλητικές δραστηριότητες, τη χρήση ποδηλάτου, βόλτες στο πάρκο ή την παιδική χαρά.
• Στο σπίτι μας ενθαρρύνουμε την ανάγνωση, τις κατασκευές και τα επιτραπέζια παιχνίδια.
• Αφήνουμε στην άκρη το κινητό μας, εφόσον δε μας είναι απαραίτητο. Ειδικά από την ώρα που επιστρέφουμε στο σπίτι, την ώρα του φαγητού ή ακόμη περισσότερο, όταν οδηγούμε.
• Συζητούμε με αφορμή κάποιο γεγονός τις επιπτώσεις που έχει η αλόγιστη χρήση του κινητού στην υγεία μας ή παρακολουθούμε κάποιο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στο γεγονός αυτό.
• Απομυθοποιούμε τη χρήση του κινητού, ώστε να μη θεωρείται από το παιδί μας το σημαντικότερο στοιχείο της καθημερινότητάς του.

Θεωρώ άκρως σημαντικό, αν νιώσετε ότι δεν μπορείτε να το διαχειριστείτε, να ζητήσετε τη βοήθεια ειδικού.